Die awtorka Nino Haratischwili (42) widźi skradźu spad swobody měnjenja. «Nochcu zadwělować, a tola zadwěluju, zo w našim demokratiskim hochodźe jedne z najwyšich kubłow, mjenujcy swobodu měnjenja, njenapadnje z censuru pokłasć», rjekny Haratischwili w narěči k demokratiji, kotruž dźeržeše na wopomnjenskim dnju na měrliwu rewoluciju 1989 w Lipsku.
Je to censura derje měnjeneje, politisce korektneje zmyslenosće, kotraž pak hižo njedowoli, rjekny w Georgiskej rodźena awtorka a dźiwadłowa režiserka. «Censěrujemy rěč a censurujemy stawizny, z tym zo derje měnjene zło wotpłaćujemy, jako by so z tym stawizna zběhnyć móhła.»
«Stajnje dypnješ na kónčkach palcow wokoło poprawneho, ze stracha, něchtó móhł zranjeny być. A to čini so wězo z dobreho zaměra. Ale što čini to na kóncu za rozdźěl, štož je censura motiwowała? Hač awtokrat něšto zakazuje abo liberalna zhromadnosć, njeje wuslědk na kóncu to samsne?»
Starosć wo demokratiju
Haratischwili zwurazni starosće wo demokratiju na zapadźe. «Dyrbimy so před woči wjesć, zo Europa žadyn hród za wysokowěstotnym płotom
njeje. Europa je wěra do móžnosćow demokratije a wšelakorosće», wona rjekny.
Wona so nadźija, «zo nam wšěm, kotřiž do runje woneje demokratije wěrja – hač na wuchodźe abo na zapadźe – so poradźi, k našim zakładnym swjedźenjam wróćo namakać, k našej wěrnosći, wosebje doprědka k našemu swědomju, bjez toho zo strach, z wěsteje syće dwójneje moralki padnu.»
Copyright 2025, dpa (www.dpa.de). Wšitke prawa wobchować
